De taxi rijdt sneller dan normaal naar het ziekenhuis. Een tweejarig kind imiteert het geluid van een ambulance. Tètu Tètu roept de peuter, niet druk makend om het feit dat z’n bloedende vingertopje slechts nog met een paar velletjes aan de rest van z’n vinger hangt.
Ouch…
Zo begint het verhaal achter het litteken op mijn pink. Het verhaal van die keer dat m’n moeder de deur dicht deed en ik daar met m’n pink tussen kwam. Het verhaal waarbij ik dus bijna het topje van m’n pink kwijt raakte.
Het is een verhaal wat ik wel vaker heb verteld en vaak moest ik dan niet alleen uitleggen wat er was gebeurd, maar ook waarom we niet in een auto maar een taxi zaten.
Nou, mijn ouders hebben geen auto.
Vroeger schaamde ik me daar wel eens voor. Iedereen had een auto. Waarom mijn ouders niet?
Nu durf ik het wel te zeggen: Ze vonden andere dingen belangrijker dan een auto. En nee dat was geen drugs of alcohol.
Om het verhaal te kunnen begrijpen moet je wat weten over mijn moeder. Die was pas 10 jaar oud toen haar moeder kwam te overlijden en hoewel haar zussen goed voor haar zorgden kon ze verder niet zo heel erg rekenen op de hulp van haar vader. Die moest werken in een kolenmijn om het gezin te voeden. Niet zeuren en doorgaan was het devies.
Om iets bij te dragen aan het financiële huishouden – en omdat onderwijs in dat arme gedeelte van Engeland in die tijd ook niet echt gewaardeerd werd – begon ze op haar 14e te werken in een schoenenfabriek. Ze was er nog blij mee ook.
Toen ze jaren later besloot om naar Nederland te verhuizen, werd het niet veel anders. Ze bleef gewoon keihard werken, maar altijd in haar achterhoofd dat er meer in het leven was dan dat.
Dus toen ze haar eerste kindje kreeg – mijn persoontje dus – maakte mijn ouders bewust de keuze dat mijn moeder thuis zou blijven om voor de kinderen te zorgen. Moederlijke liefde achtten zij onmisbaar en als er iemand uit ervaring spreekt dan is het mijn moeder wel.
Mijn vader werkte ondertussen als conducteur bij de NS en bleef dit doen. Met de komst van mijn zusje en broertje en één inkomen om van te leven was dat natuurlijk ook geen vetpot. En dat betekende dus ook dat er wel eens ruzie was over geld. Flinke ruzie, waarbij er woorden vielen die je als kind beter niet kan horen.
Het betekende ook dat wij nooit naar Center Parcs gingen, nooit naar Spanje op vakantie gingen en dus ook geen auto hadden.
Maar we hadden ook heel veel dingen wel. Dingen die mijn vriendjes niet hadden.
Bijvoorbeeld een warme maaltijd tijdens de middagpauze in plaats van een klamme boterham met gesmolten hagelslag bij de schooloverblijf.
Een moeder die vroeg hoe je dag was als je thuis kwam van school.
Of een vader die geen 60 uur per week werkte en dus na een dag werken vaak genoeg ‘ja’ zei als je vroeg of hij zin had om mee te doen met een potje voetbal.
Dingen die zo waardevol zijn, maar waar geen prijskaartje aan te plakken is. Dingen waarop ik nu terug kijk en ze nog steeds waardeer. Wat ik verder voor spullen had ben ik al lang weer vergeten.
Als je nu denkt dat dit een soort rags to riches verhaal wordt dan moet ik je teleurstellen.
Het is eerder een riches to riches.
Want ik leef nu een mooi leven. Ik reis de hele wereld rond en ben gelukkig. Maar de reden dat ik nu zoveel reis, gelukkig ben en leef op mijn eigen voorwaarden is niet ondanks mijn opvoeding. Het is dankzij. Mijn ouders hebben me geleerd dat die bezitsdrang nooit in de weg mag staan van wat je het liefste wilt. Deze wijsheid is de grootste rijkdom die er bestaat.
Really, I just don’t care what people think of me not having things. I don’t care if other people have lots of things. Only I see lots of tired people working hard for things and not even having the time to enjoy what they have. That’s crazy to me. Then I think, what’s that all about? People are like sheep and want what everyone else has and off course more. But being happy with less for me means you have found who you are and have peace with it. I feel sorry for people who spoil their way of living because the think they are missing out. – Mijn Moeder in een what’s app bericht toen ik dit artikel stuurde ter goedkeuring.
Ik heb geen dure spullen. Geen dure kleren. Geen auto. Geen dure smartphone. Geen flashy horloges. Geen parfum. Feitelijk niks waarmee ik indruk zou moeten maken op anderen, hoogstens een Gopro. En wie kijkt naar mijn bankrekening zou ook concluderen: deze jongen heeft eigenlijk helemaal niks.
Ik kies hiervoor want ik heb alles al: ouders die me alle kansen hebben gegeven om mijn eigen pad te volgen, lieve mensen om me heen en een blog die zo nu en dan de rekeningen betaalt.
Ik denk hier vaak aan als ik door arme landen loop en backpackers tref die verbaasd zijn over het feit dat de mensen die niets hebben toch zo gelukkig zijn. Hoe kan dat toch? Dat terwijl de mensen in het westen ‘alles’ hebben en juist alleen maar ongelukkiger worden.
Of als mensen verbaasd opkijken van hun allernieuwste Iphone als ik vertel dat ik al twee jaar aan het reizen bent en reageren met: “ik zou willen dat ik dat ook kan, maar ik moet werken.” Niet beseffende dat je voor die nieuwe Iphone ook vijf vakantiedagen zou kunnen hebben.
Het zijn keuzes en als je ervoor kiest om bijvoorbeeld een nieuwe auto te kopen is dat prima. Maar dan moet je niet zeggen dat je niet kunt reizen omdat je ook je nieuwe auto moet betalen. Dan moet je zeggen dat je wel wilt reizen maar een nieuwe auto belangrijker vindt.
Word je gelukkig van hoe je leeft?
Ik beweer hier niet dat iedereen op reis moet. Niet iedereen heeft daar zin in.
Maar de belangrijkste vraag is: ben je gelukkig met hoe je leeft?
Of heb je het gevoel dat er iets mist, ondanks dat je toch bijna alles hebt?
Je bent niet de enige. We zijn namelijk meer gestressed dan vroeger en als we terugblikken op ons leven blijkt dat we juist in onze zoektocht naar meer welvaart, precies datgene missen wat ons zo gelukkig maakt.
Volgens de ervaringen van een Australische verpleegster die voornamelijk werkte met terminaal zieke mensen waren er vijf dingen waar mensen spijt van hadden op hun sterfbed:
- I wish I’d had the courage to live a life true to myself, not the life others expected of me.
- I wish I hadn’t worked so hard.
- I wish I’d had the courage to express my feelings.
- I wish I had stayed in touch with my friends.
- I wish that I had let myself be happier.
Je hoeft natuurlijk niet gelijk je baan op te zeggen en te gaan reizen, maar stel je voor dat je één dagje minder in de week zou werken? Zou je dan tijd hebben om te werken aan de bovenste punten? Zou je dan een rijker leven kunnen leiden, terwijl je misschien minder money hebt?
Het Is Een Keuze
Het is heel simpel. Als je meer vrijheid wilt in je leven, moet je minder willen.
Des te meer waarde je hecht aan bezittingen, status en luxe, des te meer je een slaaf wordt van jouw bezittingen. Je bezittingen worden jouw bezitter.
Je moet daarom keer op keer terug naar die baan waar je niks aan vindt om voor je bezittingen te betalen, dat terwijl de wetenschap bewijst dat ervaringen veel belangrijker zijn.
Ik ben rijker met minder en armer met meer.
Doe mij dan maar minder.
Op zoek naar reis inspiratie? Klik hier als je voorkeur uitgaat naar een bepaalde regio zoals Australië, Azië, Centraal-Amerika, Europa of Zuid-Amerika. Of lees hier wat je allemaal moet regelen als je een mooie reis gaat plannen.
