Een verbrande neus, leipe gedachten en een aantal belangrijke levenslessen. Dat is wat je krijgt als je tien dagen in je eentje door de woestijn fietst.
Ik had er erg naar uitgekeken om alleen te zijn. Althans, alleen met m’n gedachten. Gewoon omdat ik benieuwd was naar wat er dan gebeurt en ook omdat ik denk dat het af en toe nodig is. Niet omdat ik depressief ben, maar omdat we allemaal een beetje de weg kwijt zijn op deze wereld.
Let me explain.
We leven in een wereld waar kennis steeds belangrijker wordt. Iedereen gaat naar school en wordt vol gestopt met kennis. Het internet laat bijna geen enkele vraag over de wereld om ons heen onbeantwoord. Er zijn meer boeken dan je in vijftig mensenlevens zou kunnen lezen. We weten van alles over dieren, planten, ziektes en dingen die je met het blote oog niet eens kunt waarnemen. We weten steeds meer over ons brein en kunnen er duizenden pyschologische onderzoeken op naslaan om te achterhalen hoe we een gelukkiger leven kunnen leiden.
So what’s the problem?
Het probleem is dat we ondanks al deze kennis nog steeds de weg kwijt zijn. Alle kennis in de wereld kan namelijk geen antwoord bieden op de belangrijkste vragen die iedereen zichzelf stelt;
wie ben ik?
Wat doe ik hier?
Hoe wil ik m’n leven leiden?
Wat wil ik bereikt hebben voordat ik straks in die onvermijdelijke kist lig?
En waarom raak ik zo gefrustreerd dat ik nooit een antwoord kan vinden op deze vragen terwijl iedereen om me heen het allemaal perfect op een rijtje lijkt te hebben?
Het probleem my friend, is niet een gebrek aan kennis, maar een gebrek aan inzicht. Het probleem is niet dat er geen antwoord is, maar dat we niet weten hoe we tot een antwoord kunnen komen. Dat terwijl we allemaal de capaciteit hebben om naar onze innerlijke stem te luisteren als we gewoon maar de tijd maken en de moed tonen om dat ook daadwerkelijk te doen.
Hieronder vind je een poging om mijn bescheiden inzichten onder woorden te brengen en antwoord te bieden op de belangrijkere vragen in het leven.
Wie ben ik?
We proberen allemaal om andere mensen te omschrijven door labeltjes op ze te plakken. Iemand is student, moslim, homo, loodgieter, bankier, consultant, you name it.
Het houdt de wereld lekker simpel, maar het probleem is dat de wereld niet simpel is. Zeker als je probeert te omschrijven wie je zelf bent. Je bent meer dan het labeltje dat op je geplakt wordt. Je bent meer dan je jobtitel. Je bent alles; je emoties, je intenties, het eten dat je eet, je relaties, je keuzes, je acties, je twijfels, je angsten, je dromen.
Oftewel: je bent een uniek en bijzonder schepsel dat meer verdient dan één simpel labeltje dat in veel gevallen onderdeel is van een illusie die alleen in een sociaal vacuüm van de menselijke samenleving bestaat.
Ik dacht hieraan toen ik in de woestijn zat. M’n tentje was opgezet, ik had een kampvuurtje gebouwd. Ik was hier alleen. Wie was ik dan? Een jobtitel was hier zeker niet relevant. Sterker nog, er is géén enkel relevant labeltje dat jou kan omschrijven als je alleen in een woestijn zit.
Verder denkend kom je tot de conclusie dat je er alleen maar kan zijn door alles wat erom je heen is. Het feit dat je water kunt drinken, het feit dat je eten heb, het feit dat er zonneschijn is. Als dat er allemaal niet was, dan had jij er ook niet kunnen zijn. Hetzelfde geldt voor al jouw voorouders, zonder hen was jij er ook niet.
Dit besef is de eerste stap in het beantwoorden van de vraag: wie ben ik? In plaats van een aparte entiteit die zich – volgeplakt met labeltjes – voortbeweegt door een losstaande wereld, ben je veel meer verbonden. We staan niet los van de wereld om ons heen en zeggen dat je een manifestatie bent van alles wat er is en was, getuigt van meer realiteitszin dan de geforceerde labeltjes die je op jezelf plakt.
Wat voor wereld leven we eigenlijk in?
Wij denken als mensen heel slim te zijn, maar vergeten dat de wereld om ons heen zo overweldigend is dat datgene wat wij ‘de realiteit’ noemen slechts een heel klein onderdeel is van de werkelijke realiteit.
Dat betekent gelukkig ook dat we grotendeels zelf kunnen kiezen hoe we onze realiteit willen zien. Welke realiteit is echt en welke geven we meer prioriteit: de realiteit die we op het nieuws zien of de realiteit die we met onze eigen ogen waarnemen?
Op de Nullarbor had ik geen telefoon, geen tv, geen internet en alleen m’n oren en ogen om meer te leren over de wereld om me heen. Het was vredig. Vogeltjes floten, krekels krekelden (wat doen ze anders?) en de zon kwam op en ging onder. Ik dronk water, at rijst en fietste. Ik had het naar m’n zin.
Vervolgens kom je aan in Ceduna en hoor je berichten over de aanslagen in Parijs en je hele realiteitsbeeld wordt geconsumeerd door het nieuws. Onbewust sluipen er ideeën over de realiteit je hoofd binnen: het is gevaarlijk, de Islam is een haatzaaiende religie en Arabische mannen met baarden kunnen terroristen zijn (geef maar toe dat je toch even twee keer kijkt als diegene de metro binnenstap. Ik doe het zelf ook.)
Wat was meer waar? De vogeltjes die floten of de kogels die vlogen?
I don’t know.
Maar wat ik wel weet is dat tijd met jezelf doorbrengen je meer leert over de wereld waarin jij wilt leven. Het leert je om jouw plekje te ontdekken. Tijd met jezelf doorbrengen geeft je rust en een schuilplaats van invloeden van buitenaf en je zal hoogstwaarschijnlijk leren dat NU het enige moment is dat telt. Dat je niet hoeft te stressen over wat je wilt worden, maar beter kunt genieten van dat wat je bent: alles wat er is, maar dan in één lichaam.
