De zon gaat onder in één van de heiligste plekken van India.
Ik zie het wel, maar ben met m’n gedachten compleet ergens anders.
Op de achtergrond hoor ik een one-manband z’n trommels bespelen.
Voor mijn gevoel beweegt mijn lichaam rustig op het ritme, voor buitenstaanders lijk ik misschien meer op een springkussen met een defecte luchtpomp.
Ik ben in Pushkar, een Indiaas stadje dat zo heilig is dat het bezit en de consumptie van eieren of alcohol verboden is. Cannabis daarentegen is volledig geaccepteerd en in de meeste restaurants te verkrijgen in een Bhang Lassi.
Het is ook de reden dat ik compleet de weg kwijt ben.
Light, Medium or Full Power?
Bhang lassi is een soort yoghurtdrankje met cannabisblaadjes erin verwerkt en is dankzij de populaire Hindoegod Shiva perfect normaal en legaal in de meeste staten. Wiet roken of drinken was, naast het berijden van zijn stier Nandi en het penetreren van zijn vrouw Parvati, namelijk één van Shiva’s favoriete bezigheden.
En dát is de reden dat we vier uur geleden een bhang lassi hebben besteld. Gewoon aanpassen aan de cultuur. Je weet wel, when in Rome do as Romans do. We hadden geen keuze.
“Would you like it light, medium, or full-power?” vraagt de ober met een lach die z’n jaloersmakende snor nog verder omhoog laat krullen.
“Uhm.. don’t make it too strong but just enough to enjoy. Make it light to medium please” zeg ik enigszins twijfelend of dit wel zo verstandig is.
“That is no problem. You should also drink some tea after 30 minutes to relax a little bit.”
Een kleine twintig minuten later staan deze kleurrijke drankjes voor onze neus.
Alle wereldproblemen opgelost
Het is inmiddels een uur geleden dat we de drankjes hebben gedronken en ik voel er nog niks van. Grotendeels omdat de cannabis wordt opgenomen in je darmen en het even duurt voordat het daar terecht komt.
Na nog een half uurtje wachten begin ik de eerste effecten te merken. Het lijkt alsof de wereld met een hele lichte nevel wordt bedekt terwijl de tijd langzaam vertraagt.
Langzaam maar zeker begin ik steeds dieper verstrikt te raken in m’n eigen gedachten. Deze speciale milkshake brengt de filosoof in mij naar boven en schakelt tegelijkertijd mijn korte termijn geheugen uit.
“Wow, ik denk dat we het probleem hebben opgelost. Dit is echt een leipe theorie!” zeg ik met de verwondering van een drie jaar oud kind dat heilig overtuigd is dat z’n hamster hem zojuist z’n ja-woord heeft gegeven.
“Ha, zeker vriend. Maar wat was de vraag ook alweer?”
“uuhhmmm, haha ik weet het niet meer.”
Een oncontroleerbare lach volgt.
“Kom laten we een stukje gaan lopen” zegt m’n reisgenoot. Content dat we alle wereldproblemen in theorie hebben opgelost, verlaten we het terras en lopen we een stukje door de drukke markten van Pushkar.
We staan aan
De marktlui verkopen er alles wat je op een markt kunt verwachten. Specerijen, kleding met veel te veel kleurtjes en beeldjes van Ganesh.
Hoewel Ganesh m’n favoriete Hindoegod is (wie houdt er niet van een vrolijke olifant?) ben ik niet echt geïnteresseerd in de beeldjes. De blauwe lucht en de wolken zijn om begrijpelijke redenen veel mooier.
M’n benen beginnen licht en zwaar tegelijk te voelen. Licht omdat het geen moeite kost om ze te bewegen, zwaar omdat het zo verdomd langzaam gaat. Een lach is constant present op ons gezicht.
En dan is daar opeens een tempel.
Om precies te zijn de Jagatpita Brahma Mandir tempel, de meest prominente en één van de weinige Brahma tempels in de wereld.
Als ik naar binnen wil lopen wijst een man mij op m’n camera en laat vervolgens iets op zijn telefoon zien. Ik vermoed een naakte vrouw. Hij zegt in gebrekkig Engels iets over een camera.
Ik snap er geen zak van.
Waarschijnlijk bedoelt hij dat ik m’n camera in een kluisje moet stoppen omdat je geen foto’s mag maken, maar door de bhang lassi ben ik er heilig van overtuigd dat hij zegt dat ik op de camera sta en dat ik in de gaten wordt gehouden.
Fuck dit, laat die tempel maar zitten.
Mijn reisgenoot gaat wel naar binnen. Terwijl hij in een slakkengang de trap oploopt in de hoop niet uit te glijden over de natte vloer, probeer ik mezelf buiten te kalmeren. “Nee gozertje, je staat niet op de camera, de CIA houdt je niet in de gaten. Waarom zouden ze dat doen? Je hebt toch niks te verbergen? Je hebt gewoon een beetje van die milkshake gesnoept en nu ben je een beetje gekke dingen aan het denken.”
Pushkar-paranoia crisis afgewend. Tijd om weer te lachen.
Gas geven
We lopen samen terug door de straatjes van Pushkar in de richting van het heilige meer. Nou ja, samen lopen doen we niet echt.
Een van de dingen die bhang lassi namelijk met je doet is dat het je een ontzettende body-high geeft. In mijn geval geeft lopen op bovengemiddeld tempo een uitermate plezierig gevoel, maar het betekent ook dat ik om de paar minuten moet wachten op m’n reisgenoot.
Gelukkig had hij daar al snel een oplossing voor gevonden.
Wat bleek namelijk?
Als je met je rechterarm gas geeft zoals je op een motor doet, dan ga je sneller lopen. En dus zie ik elke keer als ik naar links kijk een jongen lopen die gas geeft met z’n rechter arm.
Tja, India, sab Kuch milega. Alles is mogelijk in India.
Doen of niet?
Veel mensen die ik verteld heb over deze ervaring willen uiteindelijk weten: zou je het aanraden?
Het antwoord is dat ik het niet zou aan- of afraden. Ik vond het een mooie ervaring, maar ken ook mensen die heel moe werden en hun roes hebben uitgeslapen. Een ander kon alleen maar voor zich uitkijken en verder amper bewegen. Daarentegen zijn er weer heel veel mensen die mooie verhalen hebben.
Uiteindelijk zou ik zeggen; als je het doet, neem dan niet te sterk. Doe het op een dag dat je je vrolijk voelt. Zorg dat je vooraf goed gegeten hebt en doe het samen met iemand anders. Het belangrijkste van alles, zorg dat je ervan geniet.
