De backpacker. De reiziger. De drager van de rugzak die symbool staat voor vrijheid, avontuur en het ontdekken van nieuwe plekken.
De backpacker die zijn eigen levensweg kiest en met een voorzichtige middelvinger aan het ‘normale leven’ laat weten: je wacht maar lekker.
Het is het romantische beeld van ‘de backpacker.’ De angstloze avonturier die niet bang is om uit zijn comfortzone te stappen. Sterker nog het is juist één van de redenen om op reis te gaan.
Thuis krijgt de backpacker honderden veren in z’n reet gestopt. “Knap hoor dat je dat durft.” “Nou mij niet gezien, maar echt stoer dat je alleen gaat.”
Tja als je er zo over nadenkt, wil iedereen wel een backpacker zijn. Ik bedoel, wie wil er niet gezien worden als een heldhaftige levensgenieter die gewoon doet waar hij of zij zin in heeft?
Maar dan komt de realiteit om de hoek kijken en het moment dat je echt uit je comfortzone moet stappen.
Het moment dat je hallo moet zeggen tegen je hostelgenootjes.
Het moment dat je je weg moet vinden van Khao San Road naar Koh Tao.
Het moment dat je moet uitvinden hoe laat de bus gaat terwijl je het lokale schrift niet kunt lezen.
Wat doe je als je het ineens allemaal zelfstandig moet gaan regelen?
Of misschien moet de vraag zij…
Wat zou je doen als je geen smartphone met internet had?
Want keer op keer zie je in verschillende facebookgroepen vragen voorbij komen over dingen die je ook zonder smartphone kunt regelen. Vragen die getuigen van gemakzucht en een totaal gebrek aan denken in oplossingen.
Helaas maar waar, veel mensen die zich avonturier noemen springen bij het minste of geringste op hun smartphone om het internet te vervuilen met praktische vragen over bustijden, de makkelijkste manier om van A naar B te komen en zelfs vragen als: “ik wil volgende week naar plaats X, hoe is het weer daar nu?” Alsof dat relevant is voor volgende week.
Dan denk ik: “potverdrie dubbeltjes, ik zou toch zweren dat je binnen een kwartier een antwoord hebt als je het even aan iemand op straat vraagt”
Anyways.
Frustraties daargelaten, dat is niet de strekking van dit verhaal. Ik negeer deze vragen namelijk met alle liefde.
Het punt dat ik wil maken is dat backpacken en zelfstandig reizen juist de mooiste manier van reizen is omdat je het zelfstandig doet.
Je doet jezelf tekort door ALLES via het internet te vragen. Je mist daardoor namelijk de kleine interacties, die soms kunnen uitgroeien tot hele fijne herinneringen.
Het is hetzelfde als door een land te reizen met een privé chauffeur in plaats van openbaar vervoer; je ziet alles maar je hebt verdomd weinig interactie met het land en haar bewoners.
Je mist daardoor de behulpzaamheid van de locals die je doet realiseren dat 99% van de mensen een goed hart heeft.
Je mist daardoor de grappige momentjes waarop je jezelf een complete idioot voelt als je met handen en voeten staat uit te leggen wat je bedoelt en niemand je snapt.
Je mist daardoor de momenten dat iemand je met een lege blik aankijkt en gewoon maar ja zegt, terwijl jij weet dat hij er geen zak van begrepen heeft. En je mist de momenten dat je vervolgens toch maar gewoon de bus neemt, op hoop van zegen.
Dat zijn wat mij betreft dingen die het reizen toch wat extra kleur geven. Ik bedoel, zonder is ook leuk maar een klein beetje avontuur, zelfredzaamheid en onzekerheid kan toch geen kwaad?
Dus voor alle luie backpackers onder ons die net iets te snel naar hun telefoon grijpen: Kom van je luie reet af, stap eens uit je comfortzone en regel tijdens je reis eens iets op eigen houtje. Zonder smartphone dit keer.
Want je mag er met je backpack dan misschien uitzien als een avonturier, als je volop wilt genieten is het misschien tijd om je ook zo te gaan gedragen.
Happy Travels.
